درس کافی جلسه اول
بسم الله الرحمن الرحیم
در نظر است مباحث اصول کافی را برای شاگردان تدریس کنیم . البته برخ احادیث که فهمش دشوار است وبزرگان نیز تأمل دارند بحث نخواهد شد . چون از باب احادیثنا صعب مستصعب از آن صرف نظر خواهیم کرد مانند باب طینة المؤمن والکافر
شروع از باب الاخلاص خواهد بود .
الكافي (ط – الإسلامية)؛ ج2، ص: 15
کافی ج 2 جلسه 1
بابُ الْإِخْلَاصِ
1 3- 44- 1 عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ يُونُسَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُسْكَانَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- حَنِيفاً مُسْلِماً قَالَ خَالِصاً مُخْلِصاً لَيْسَ فِيهِ شَيْ‌ءٌ مِنْ عِبَادَةِ الْأَوْثَانِ
2 3- 45- 1 عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِيهِ رَفَعَهُ إِلَى أَبِي جَعْفَرٍ
الكافي (ط – الإسلامية)، ج2، ص: 16
ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّمَا هُوَ اللَّهُ وَ الشَّيْطَانُ وَ الْحَقُّ وَ الْبَاطِلُ وَ الْهُدَى وَ الضَّلَالَةُ وَ الرُّشْدُ وَ الْغَيُّ وَ الْعَاجِلَةُ وَ الْآجِلَةُ وَ الْعَاقِبَةُ وَ الْحَسَنَاتُ وَ السَّيِّئَاتُ فَمَا كَانَ مِنْ حَسَنَاتٍ فَلِلَّهِ وَ مَا كَانَ مِنْ سَيِّئَاتٍ فَلِلشَّيْطَانِ لَعَنَهُ اللَّهُ
3 3- 45- 2 عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَسْبَاطٍ عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا ع أَنَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ ص كَانَ يَقُولُ طُوبَى لِمَنْ أَخْلَصَ لِلَّهِ الْعِبَادَةَ وَ الدُّعَاءَ وَ لَمْ يَشْغَلْ قَلْبَهُ بِمَا تَرَى عَيْنَاهُ وَ لَمْ يَنْسَ ذِكْرَ اللَّهِ بِمَا تَسْمَعُ أُذُنَاهُ وَ لَمْ يَحْزُنْ صَدْرَهُ بِمَا أُعْطِيَ غَيْرُهُ
قال مولی صالح:
قوله: (طوبى)
أى الجنة أو طيبها أو شجرتها أو العيش الطيب أو الخير لمن أخلص للّه العبادة و الدعاء و قصده بهما لا غيره. و لم يشغل قلبه عن اللّه و طاعته بما ترى عيناه من متاع الدنيا و زخارفها الشهية و صورها البهية و لم ينس ذكر اللّه بالقلب و اللسان بما تسمع أذناه من الاصوات الداعية الى الدنيا و الكلمات المحركة عليها و لم يحزن صدره بما اعطى غيره من أسباب العيش و حرم هو، و الاتصاف بهذه الصفات العلية انما يتصور لمن قطع عن نفسه العلائق الدنية، و اللّه هو الموفق. «شرح الكافي؛ ج8، ص: 47»
قال الله تعالی فی سورة الزخرف : وَ لَوْ لا أَنْ يَكُونَ النَّاسُ أُمَّةً واحِدَةً لَجَعَلْنا لِمَنْ يَكْفُرُ بِالرَّحْمنِ لِبُيُوتِهِمْ سُقُفاً مِنْ فِضَّةٍ وَ مَعارِجَ عَلَيْها يَظْهَرُونَ (33)وَ لِبُيُوتِهِمْ أَبْواباً وَ سُرُراً عَلَيْها يَتَّكِؤُنَ (34)وَ زُخْرُفاً وَ إِنْ كُلُّ ذلِكَ لَمَّا مَتاعُ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ الْآخِرَةُ عِنْدَ رَبِّكَ لِلْمُتَّقينَ (35)
اگر مانعی سر راه نبود، ما ثروت زیادی به کافران می‌دادیم تا سقف خانه‌ها و نردبان‌ها و درهای منازل و تخت‌هایشان را از نقره بسازند. علاوه بر این، زیورهای فراوان از طلا می‌دادیم. تمام این‌ها بهره‌ای از دنیاست که در برابر آخرت و بهشت جاویدان که برای پرهیزکاران قرار داده‌ایم، ناچیز است. اما آن مانع، این بود که نخواستیم فاصلۀ طبقاتی بین کفار و مؤمنان زیاد باشد؛ چون در این صورت، جاذبۀ دنیا زیاد می‌شد و همه یکدست کافر می‌شدند.
در روایتی مقبول از امام صادق؟ع؟ نقل شده است که در تفسیر آیۀ ﴿وَلِبُيُوتِهِمْ أَبْوَابًا وَسُرُرًا عَلَيْهَا يَتَّكِئُونَ وَزُخْرُفًا﴾ فرمود: «اگر خدا چنین ثروتی به کافران می‌داد، هیچ‌کس ایمان نمی‌آورد؛ ولی خدا در میان مؤمنان، غنی و فقیر قرار داده است؛ چنان‌که در میان کافران نیز فقیر و غنی قرار داده است. سپس به فقیر مؤمن دستور داده صبر کند و به رضای خدا راضی باشد.»[1] «تفسیر آخرین پیام ذیل آیه » .
دانلود فایل
[1]. برهان، از: تفسیر قمی، ج۲، ص۲۸۴.
